خدا رب العالمین است و پروردگار همه هستی   وبخشی از پروردگاری وربوبیت  خودرا در امر  پرورش و تربیت انسان  به والدین  واگذار کرده،  درقران بعد از اطاعت خدا به احسان  ونیکی به والدین  سفارش شده (2) وشاید این بیانگروموید هم سنخ بودن فعل وعمل  والدین با رب العالمین در پرورش انسان  است یعنی خداوند بخشی ازربوبیت خود را در تربیت و پرورش انسان به والدین انتقال داده است  .

 مثلا به  پدرومادرها ، که مسئول پرورش کودک خود  تا زمان  مشخصی  هستند امر ربوبیت بمراتب پایین تری به انها واگذار شده  و همچنین معصومین  علیهم السلام که به فرموده پیغمبر : ای علی من وتو پدران این امت هستیم .بمراتب بالاتر آن  عطا شده است  . والدین ما  مربیان ما هستند و خدا هم خود مربی وپروردگارما وجهانیان  است  دردعا میخوانیم یا من  خلقنی و ربانی  ای کسی که مرا خلق کرد و پرورش داد  پدرو مادر دنیوی ما والدین ومربیان  مادی ماو معصومین والدین ومربیان معنوی  ما هستند .

 خدا بطور غریزی  به ما آموخته بود که چه نگرشی به والدین ومربیان  خود داشته باشیم  . همان نگرشی که یک نوزاد به مادر خود دارد  تمام وجودش عجز ونیاز به مادرهست و ازدوری او چقدر بی تابی میکنه لحظه لحظه هستیش ناله و تضرع  است برای جلب عنایت مادر . تنها  غذای جسمش را از او میگیرد وتنها در آغوش او آرام میگیرد . این معرفت غریزی  وخدادادی نوزاد به مربی  خود است ودرسی برای اوجهت  رعایت این ادب در مقابل  شان والای پدران معنوی و در مقابل پروردگار جهانیان است .

برخلاف  دوره تربیت وپرورش توسط والدین مادی که محدود و موقتی است  و بخشی از عمر انسان را شامل میشود  دوره تربیت وپرورش  توسط والدین معنوی پایان پذیر نمی باشد  . پس :                                 

 دربرابر پروردگار خود و والدین معنوی (معصومین ) خود همان کاری  را باید کرد که یک طفل دراظهار عجز وناتوانی و وابستگی و اتکاء  به والدین خود میکند .  

2-سوره  الاسراء ایه 23